Als er een linkse meerderheid is in het Brussels Parlement, waarom dan geen linkse regering vormen?

Sinds de verkiezingen van juni vorig jaar zit Brussel in een vreemde spreidstand: er is nog

steeds geen nieuwe regering gevormd, maar het parlement draait op volle toeren. Bijna

wekelijks zien we parlementaire meerderheden — meestal overwegend links — resoluties goedkeuren die klinken als duidelijke beleidskeuzes.

Alleen: er is niemand die ze uitvoert. Geen begroting die ze draagt. Geen regering die ze draagt. Wel politiek zonder verantwoordelijkheid.

Die paradox wordt met de week duidelijker. Kijk je naar het aantal aangenomen resoluties, dan lijkt er een stevige linkse meerderheid klaar te staan om Brussel vorm te geven volgens een progressief project. Maar zodra het aankomt op onderhandelen, keuzes maken, verantwoordelijkheid nemen, blijkt die meerderheid plots niet te bestaan. Dan blijft men liever op veilige afstand in het parlement dan effectief knopen door te hakken en consequent beleid te voeren.

Deze aanpak heeft gevolgen die verder reiken dan het politieke spel. Door telkens nieuwe resoluties te stemmen zonder samenhangend beleid of financiële dekking, voed je verwachtingen bij de Brusselaar die nooit ingelost worden. Je creëert het gevoel dat alles kan, zonder keuzes te maken of rekening te houden met de budgettaire realiteit. Uiteindelijk betaalt de burger de rekening: via begrotingstekorten, via uitgestelde investeringen, via een zwakker economisch klimaat en minder vertrouwen in de politiek.

Politiek is geen vrijblijvend wensenlijstje. Het is het ambacht van moeilijke keuzes maken, van eerlijk zijn over beperkingen, van investeren in welvaart zodat solidariteit mogelijk blijft.

Dat vraagt moed om niet voor de makkelijke weg te kiezen, maar uit te leggen waarom niet alles tegelijk kan, en waarom we economische groei, innovatie, ondernemerschap en een gezonde begroting nodig hebben voor een toekomst die werkt voor iedereen.

En als die linkse meerderheid, ondanks haar herhaalde stemgedrag, uiteindelijk toch niet kan of wil besturen, dan is het tijd dat de meest redelijke stemmen aan de linkerzijde hun verantwoordelijkheid nemen.

Regeren is geen verloochening van je overtuigingen — het is de enige manier om ze in de praktijk te brengen.

Dat vraagt soms om samenwerking met andere politieke krachten, in het belang van stabiliteit en democratische geloofwaardigheid. Deelnemen aan verkiezingen is geen vrijblijvende bezigheid. Het schept verwachtingen. En dus ook verantwoordelijkheden.

Brussel verdient geen politiek van symbolen en dagkoersen, maar visie, lef en verantwoordelijkheid. Wie gelooft dat er een linkse meerderheid is met een stevig project voor deze stad, moet die verantwoordelijkheid ook nemen. Sluit akkoorden, vorm een regering, neem de leiding en maak je beloftes waar — in plaats van veilige oppositie vanuit de meerderheid te voeren.

Laat het duidelijk zijn: de Brusselaar heeft recht op meer dan loze beloften en parlementaire schijngevechten. Brussel verdient een bestuur dat niet alleen droomt, maar ook doet. De tijd van slogans is voorbij. De tijd om te kiezen, te bouwen en verantwoordelijkheid te nemen is nu.